ки дар он рӯзҳои ид воқеъ шуда, ки рӯза дар онҳо ҷоиз нест, ҳамон тавре, ки рӯза ва эътикоф ду ибодати аз ҳам ҷудо мебошанд, бинобарин вуҷуди яке аз онҳо барои дигаре шарт намебошад.
Замони эътикоф
Эътикоф нишастан дар ҳар рӯз ва бо ҳар муддате, дуруст аст, магар беҳтар онаст, ки муддати эътикоф аз як шабу рӯз камтар набошад, зеро ки аз Набии акрам (с) ва аз яке аз ёронаш, эътикофе камтар аз ин муддат, ривоят нашудааст.
Эътикофи даҳаи охири Рамазон
- Беҳтарин вақти эътикоф буда, ба далели он чӣ аз модари мӯминон, Ойишаи Сиддиқа (р) ривоят шуда, (ки Набии акрам (с) дар даҳаи охири Рамазон то замони вафоташон, эътикоф нишастаанд) [Ба ривояти Бухорӣ].