Ҳар рӯзае, ки шариат феъли онро мустаҳаб гардонидааст, монанди рӯзаи душанбе ва панҷшанбе ва рӯзаи се рӯз дар моҳ ва рӯзаи рӯзи Ошӯро ва рӯзаи даҳи аввали Зулҳиҷҷа ва рӯзаи Арафа.
Шартҳои вуҷуби рӯза
1. Ислом: пас бар кофир воҷиб нест.
2. Булуғ: пас бар кӯдак воҷиб нест, вале агар тавони рӯза гирифтанро дошта бошад, барояш амр мешавад, рӯза бигирад, то барояш одат шавад.
3. Ақл: бар девона воҷиб нест.
4. Тавонои: бар касе, ки нотавон бошад, воҷиб нест
Рӯзаи Рамазон
Рӯзаи Рамазон, рукне аз аркони Ислом аст ва фаризаест, ки Аллоҳи мутаъол бар бандагонаш фарз гардонидааст.
Аллоҳи мутаъол мефармояд: (Эй касоне, ки имон овардаед! Рӯза бар шумо фарз шуда, чунон чӣ бар касоне пеш аз шумо низ фарз шуда буд, то бошад, ки парҳезгор шавед). (Бақара 183).
Ва Расули Аллоҳ (с) фармуданд: (Ислом бар панҷ чиз бино шуда..) [Ба ривояти Бухорӣ] ва аз ҷумла: (рӯзаи Рамазон) ро зикр кардаанд.
Аз фазилатҳои рӯза
1. Рӯза ва шабзиндадории Рамазон, ки аз имон ва эҳтисоби аҷр бошад, гуноҳони қаблиашро нобуд мекунад.
Аз Ибни Аббос (р) ривоят шуда, ки фармуд: (Расули Аллоҳ (с) саховатмандтарини мардум дар хайр буданд ва дар Рамазон замоне, ки Ҷибрил (а) ба дидори эшон меомад, беш аз ҳар вақт саховатманд мебуданд. Ҷибрил (а) дар ҳар сол дар Рамазон то поёни моҳ бо эшон дидор менамуд ва Қуръонро барояш арза мекард, пас Расули Аллоҳ (с) дар ҳангоми дидор бо Ҷибрил (а) аз вазиши бод ҳам саховатмандтар буданд) [Ба ривояти Бухорӣ ва Муслим].
Духули Рамазон чӣ гуна собит мешавад?
Духули моҳи Рамазон бо дидани ҳилол собит мешавад.
Агар пас аз ғуруби офтоби рӯзи бистунуҳуми Шаъбон, ҳилол дида шуд, бидуни тардид моҳи Рамазон дохил шудааст, аммо агар баъд аз ғуруби офтоби шаби сиюми Шаъбон, ҳилол дида нашуд ва ё ғубор ва абру дӯд,
монеъи дидани ҳилол гардид, моҳи Шаъбон сӣ рӯз комил ҳисоб мешавад, ба далели фармудаи он ҳазрат (с): (Бо дидани ҳилол рӯза бигиред ва бо диданаш, ифтор кунед, агар ҳаво абрӣ шуд, моҳро сӣ рӯз ҳисоб кунед) [Ба ривояти Бухорӣ ва Муслим].
Ифтор дар Рамазон
Рӯза хурдан дар Рамазон ҳаром буда ва аз гуноҳони кабира ба шумор меравад.
Агар касе бидуни узр як рӯзи онро бихурад, агар тавба накунад, рӯзаи умр барояш кифоят намекунад, ба далели фармудаи Набии акрам (с): (Касе, ки як рӯзи Рамазонро бидуни узре, ки Аллоҳи мутаъол ифторро дар он муҷоз дониста, бихурад, рӯзаи даҳр, қазои онро кифоят намекунад) [Ба ривояти Абӯдовуд].
Ва ҷазои рӯзахурӣ бисёр сангин аст.
Аз Абӯумомаи Боҳилӣ (р) ривоят аст, ки фармуд: (Аз Расули Аллоҳ (с) шунидам, ки мефармуд: ман дар хоб будам, ки ду марде омаданд ва маро бо худ бурданд. Ногаҳон қавмеро дидам, ки аз рагҳои пойҳояшон, овехта буданд, гушаҳои даҳонашон пора буд ва аз онҳо хун мечакид, фармуданд, ки пурсидам: инҳо, чӣ касоне ҳастанд? Гуфт: инҳо касоне ҳастанд, ки пеш аз поёни рӯзаашон, ифтор мекунанд) [Ба ривояти Ибни Ҳиббон].