1. Намози истисқо ду ракаъат аст, бидуни азон ва иқомат, ки дар он бо садои баланд қироат карда мешавад.
2. Намозгузор дар ракаъати аввал пас аз такбири таҳрима ҳафт такбири дигар мегӯяд ва дар ракаъати дуввум ба ҷуз аз такбири бархостан аз саҷда, панҷ такбири дигар мегӯяд.
3. Намозгузор дастонашро бо ҳар такбире, ки мегӯяд, баланд мекунад ва дар миёни такбирот, ҳамду сипоси Аллоҳи мутаъолро гуфта ва бар Набии акрам (с) дуруд мефиристад.
4. Пас аз поёни намоз, имон як хутба медиҳад, ки дар он истиғфор ва қироати Қуръонро бештар мекунад, пас аз он ба дуо мепардозад ва аз дуоҳои маъсур бештар мехонад ва исрор мекунад ва дар ҳангоми дуо,
дастонашро баланд мекунад ва ба даргоҳи Аллоҳи мутаъол узру зорӣ ва фақру масканати худро бо хушӯъ ва хузӯъи комил иброз медорад.
5. Имом дар ҳоле, ки рӯ ба қибла истодааст, ридояшро вожгӯн намуда, росташро ба чап ва чапашро ба рост мегардонад ва ҳамчунин дар миёни худ ва Парвардигораш ба дуо машғул мешавад.
Аз аҳкоми намози истисқо
1. Бояд қабл аз он ба мардум мавъиза гуфта шавад, то дилҳояшон риққат ёбад, барои тавба аз гуноҳон тазаккур дода шаванд ва низ ба онон таъкид шавад,
то ҳуқуқи мазлумонро барояшон боз гардонанд, зеро, ки иртикоби гуноҳон сабаби адами нузули борон мебошад ва тавбаву истиғфор ва парҳезгорӣ,